به نقل از «فارس»

چرا بعضی از آمریکاییان «آمریکایی تر» از بقیه به نظر می رسند

تاریخ انتشار: ۱۹ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۵۷۲۷۹۲

آمریکاییانی که امروز در حال جشن گرفتن چهارم جولای هستند، شاید باید به این بیندیشند که یک آمریکایی بودن به چه معناست و آیا سوگیری های اجتماعی باورهایشان را نسبت به احساس تعلق فرد منحرف کرده است یا نه.

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: در ایالات متحده و بسیاری کشورهای دیگر، ملیت بر اساس مجموعه ای از متغیرهای قانونی تعیین می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این متغیرها می توانند شامل محل تولد، وضعیت شهروندی والدین یا مجموعه ای از رویه های مشخص و تعریف کننده ملیت باشند.
با این حال همانطور که روانشناسان اجتماعی و تکاملی نظیر من در تحقیقاتمان مستند کرده ایم، این گزاره های عینی تر شهروندی در ذهن بسیاری از آمریکاییان، دارای ابهام است.
از نظر روانشناسی برخی از مردم بر اساس عوامل نامرتبطی چون نژاد، ملیت یا زبان، ممکن است تنها اندکی آمریکایی تر از دیگران به نظر بیایند.
این نتایج که سیاست های هویتی آنها را تقویت نیز می کند بسته به اینکه از چه کسی استقبال می شود، چه کسی تحمل می شود و چه کسی وادار می شود که اصلا احساس استقبال شدن نکند تفاوت دارد.

چگونه نژاد بر احساس تعلق تاثیر می گذارد
بسیاری از کسانی که به وضوح ایده آل های مساوات طلبانه مثل این تصور را که همه آمریکاییان فارغ از نژاد آنها به تساوی لایق برخورداری از حقوق شهروندی هستند تایید می کنند، هنوز به طور ضمنی تبعیضاتی را در این مورد که چه کسی «واقعا» آمریکایی است در خود دارند.
در مطالعه کلاسیکی که از سوی تیری دیووس و مظهرین بناجی روانشناس انجام شده، بزرگسالان آمریکایی در تمام گروه های نژادی سریع تر از همه مفهوم «آمریکایی» را به افراد سفیدپوست نسبت می دادند. در این مطالعه از بزرگسالان آمریکایی سفیدپوست، سیاهپوست و آسیایی تبار پرسیده شده که آیا برابری تمامی شهروندان را مورد تایید قرار می دهند یا نه. سپس یک آزمون نسبت دادن تلویحی از آنها گرفته شد که در آن شرکت کنندگان باید چهره های متفاوتی را به دسته بندی «آمریکایی» یا «خارجی» ربط می دادند. به آنها گفته شده بود که صاحبان تک تک چهره ها یک آمریکایی است.
شرکت کنندگان سفیدپوست و آسیایی تبار در ربط دادن چهره های سفیدپوست به «آمریکایی» سریع تر از همه پاسخ دادند، حتی زمانی که در ابتدا ارزش های مساوات طلبانه ای را از خود نشان داده بودند. آفریقایی آمریکاییان چهره های سیاه و سفید را به یکسان آمریکایی دیده بودند؛ هر چند که به طور ضمنی چهره های آسیایی را به عنوان افرادی کمتر آمریکایی تلقی کرده بودند.
در مطالعه ای دیگر دیووس و دبی اس.ما ی روانشناس یک چهره را در این سوگیری قرار دادند. آنها دریافتند که یک گروه همگن از بزرگسالان آمریکایی، تلویحا بازیگر انگلیسی کیت وینسلت را بیشتر از همتای زاده آمریکای او لوسی لیو آمریکایی دیده اند؛ با اینکه ملیت واقعی شان به آنها گفته شده بود.
احساسات شهودی که به این سوگیری نسبت به سفیدپوست بودن منجر می شود، بازتاب دهنده ساختارهای نژادپرستانه در جامعه و نگرش هایی است که امکان دارد مردم ضرورتا از داشتن آنها خبر نداشته باشند. و همانطور که از پاسخ آسیایی آمریکاییان حاضر در این مطالعات که چهره های سفیدپوست را آمریکایی تر از چهره های آسیایی یافته بودند روشن می شود، پیش داوری ها حتی می تواند شامل احساساتی باشد که استثنا کننده گروه خود آن فرد نیز هست. یک مطالعه مرتبط دیگر نشان داده که شرکت کنندگان اسپانیایی تبار نیز بیشتر احتمال داشته که سفید بودن را به «آمریکایی بودن» نسبت دهند.

زبان و ملیت
این دیدگاه های دارای سوگیری نسبت به ملیت در سنین خیلی کوچک شکل می گیرند، هرچند همانطور که من در کتاب جدیدم «چگونه آن را می گویید» نشان داده ام، در ابتدا عامل  هویت ساز اولیه زبان است.
هر چند ایالات متحده دارای یک زبان ملی نیست، ولی بسیاری از آمریکاییان احساس می کنند که دانستن زبان انگلیسی برای آنکه یک «آمریکایی حقیقی» باشی واجب است. و یافتن مثال هایی از سیاستمدارانی که مدافع این ایده هستند که آمریکاییان باید به انگلیسی و فقط انگلیسی تکلم کنند دشوار نیست.
در مطالعه ای که در آزمایشگاه من و به سرپرستی جزمین دیوسوس روانشناس انجام شد، ما از کودکان خواستیم که کار بسیار ساده ای را انجام دهند؛ از آنها خواستیم تا بعد از دیدن مجموعه ای از چهره ها با رنگ پوست و زبان های مختلف، ملیت آنها را حدس بزنند. این چهره ها یا سفیدپوست بودند یا با ظاهری آسیایی که یا انگلیسی صحبت می کردند یا کره ای. ما از کودکان صرفا پرسیدیم: آیا این شخص آمریکایی است یا کره ای؟
برای انجام این مطالعه سه گروه کودک را انتخاب کرده بودیم: کودکان آمریکایی سفیدپوستی که فقط انگلیسی صحبت می کردند؛ کودکانی از کره جنوبی که فقط کره ای صحبت می کردند و گروهی از کودکان کره ای آمریکایی که به هر دو زبان حرف می زدند. سن این کودکان هم یا 5 تا 6 سال بود یا 9 تا 10 سال.
اکثریت غالب کودکان تک زبانی کوچک تر، ملیت را بر اساس زبان شناسایی کردند و انگلیسی زبانان را – که به تساوی بین افراد دارای ظاهری سفید یا کره ای تقسیم شده بودند – به عنوان آمریکایی توصیف کردند و کره ای زبان ها را – با تقسیم بندی مشابه- به عنوان کره ای.
در مورد کودکان دو زبانی همگی آنها والدینی داشتند که زبان اول آنها کره ای بود نه انگلیسی و در ایالات متحده زندگی کرده بودند. با این حال مثل کودکان تک زبانی آنها نیز فکر می کردند که انگلیسی زبانان و نه کره ای زبان ها آمریکایی بودند.
اما هرچه سن کودکان افزایش می یافت، بیشتر به مشخصه های ظاهری چهره به عنوان بخش جدایی ناپذیر از ملیت اشاره می کردند. ما دریافتیم که کودکان تا 9 سالگی، انگلیسی زبانان سفیدپوست را بیشتر از همه آمریکایی قلمداد می کردند، در مقایسه با کره ای زبانانی که سفید پوست به نظر می رسیدند یا انگلیسی زبانانی که ظاهری آسیایی داشتند. جالب آنکه این تاثیر نژاد در مورد کودکانی که ما از کره جنوبی در مطالعه شرکت داده بودیم برجسته تر بود.

ریشه های عمیق
به این ترتیب به نظر می رسد که برای کودکان و بزرگسالان به یکسان، ارزیابی ها  از اینکه آمریکایی یعنی چه به مشخصه های خاصی مربوط است که هیچ ربطی به الزامات قانونی حاکم برای شهروندی ندارد.  نه سفیدبودن و نه تسلط به زبان انگلیسی یک الزام برای آمریکایی بودن به شمار نمی روند.
این سوگیری پیامدهایی را نیز به دنبال دارد. تحقیقات نشان داده اند که میزان مرتبط دانستن «سفید بودن» با «آمریکایی بودن» از سوی مردم، به رفتارهای تبعیض آمیز آنها در زمینه های استخدامی یا به پرسش گرفته شدن وفاداری آنها مرتبط است.
اینکه ما این سوگیری ها را در کودکان یافته ایم به هیچ روی به این معنا نیست که آنها ارزشی ندارند. ما می دانیم که کودکان این نوع از نشانه ها و ارزش های فرهنگی سوگیری شده را از جامعه خود دریافت می کنند و این کار را در سنین بسیار پایین آغاز می کنند. اما این بدان معنا نیست که این سوگیری ها دارای ریشه های عمیقی در روان ماست.
پیدا کردن شناخت لازم از وجود این سوگیری ها، می تواند کار را برای اصلاح آنها ساده تر کند. پس آمریکاییانی که امروز در حال جشن گرفتن چهارم جولای هستند، شاید باید به این بیندیشند که یک آمریکایی بودن به چه معناست و آیا سوگیری های اجتماعی باورهایشان را نسبت به احساس تعلق فرد منحرف کرده است یا نه.
نویسنده: کاترین کینزلر (Katherine Kinzle) استاد  روانشناسی در دانشگاه شیکاگو
منبع: https://b2n.ir/589940

انتهای پیام. 

منبع: فارس

کلیدواژه: آمریکایی کودکان ایالات متحده زبان آمریکایی بودن سوگیری ها نشان داده چهره ها کره ای چه کسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۵۷۲۷۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آسیب مغزی و فلج جوان انگلیسی در پی مصرف گاز خنده

یک جوان ۲۵ ساله در برتانیا می‌گوید که مصرف "گاز خنده" توسط او باعث شده که دیگر قادر به راه رفتن نباشد و به مدت ۶ هفته در بیمارستان بستری شود؛ این گاز در قلیان اکسیژن و با تایید وزارت بهداشت کشورمان در حال استفاده است! - اخبار اجتماعی -

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، در پی انتشار گزارش تسنیم مبنی بر سرو قلیان اکسیژن در برخی کافی‌شاپ‌های تهران، وزارت بهداشت اعلام کرد که این دستگاه تأییدیه سازمان غذا و دارو را اخذ کرده است.  

طبق اعلام وزارت بهداشت، در این قلیان از ترکیب اکسیژن با گاز N2O (اکسید نیتروژن) استفاده می‌شود که به گاز خنده نیز شهرت دارد. اگرچه وزارت بهداشت با ادعای مطالعات بالینی انجام شده، این گاز را بی‌خطر و میزان ترکیب گازهای موجود در آن را استاندارد می‌داند اما بررسی‌ها نشان می‌دهد که این گاز در مواردی که مورد استفاده بیش از حد قرار گیرد، منجر به فوت نیز شده است!

سال گذشته بود که یک جوان 25 ساله در "ولز" به رسانه‌ها گفت که مصرف بیش از حد گاز خنده باعث شد او قادر به راه رفتن نباشد و او را به مدت 6 هفته در بیمارستان بستری کند.

او که "مولی" نام دارد گفت که پزشکان متوجه التهاب در نخاع و آسیب مغزی او به دلیل مصرف ماده‌ای شدند که به اکسید نیتروژن نیز معروف است.

اکسید نیتروژن که در قوطی‌های فلزی فروخته می‌شود، یکی از پرمصرف‌ترین موادی است که در بریتانیا در سنین بین 16 تا 24 سال استفاده می‌شود.

به همین دلیل نخست وزیر وقت، ریشی سوناک، ممنوعیت این فروش و استفاده از این ماده را در برنامه خود برای مقابله با رفتارهای ضداجتماعی اعلام کرد.

"مولی" فکر می‌کند این ممنوعیت ایده خوبی است.

او می‌افزاید که در طول همه‌گیری کرونا، خود را تنها و منزوی یافت و برای مقابله با حالات رو به وخامت روانی خود، شروع به خرید گاز خنده کرد.

وی ادامه داد: من هفته‌ای 10 جعبه می‌خریدم و هر جعبه حاوی 24 قوطی بود. پس از مدتی در دست و پاهایم احساس سوزن سوزن شدن داشتم.

فوق‌تخصص ریه: "قلیان اکسیژن" مبنای علمی ندارد

پس از چند ماه، "مولی" در مسیر خود به سر کار متوجه شد قادر به راه رفتن نیست.

در بیمارستان، پزشکان متوجه شدند که او دچار التهاب در نخاع و "آسیب شدید عصبی" شده است.

نیتروزاکسید می‌تواند با تداخل در متابولیسم ویتامین 12B به سیستم عصبی آسیب برساند.

"مولی" 6 هفته را در بخش توانبخشی گذراند و اکنون بهبود یافته است اما هنوز هم در دست و پاهایش احساس سوزن سوزن شدن دارد.

او می‌گوید: "من قبلاً یک دونده عالی بودم اما اکنون نمی‌توانم این کار را انجام دهم."

علاوه بر این گزارش،‌ پیش از این نیز آژانس نظارت بر مواد مخدر اتحادیه اروپا از استفاده تفریحی از نیتروزاکسید موسوم به "گاز خنده" و بروز مسمومیت‌های ناشی از آن ابراز نگرانی کرده بود.

با وجود این، وزارت بهداشت کشورمان استفاده از قلیان اکسیژن را که حاوی درصدی از این گاز است را بی‌خطر و در حد استاندارد اعلام کرده است! وزارت بهداشت کشورمان مدعی است در حال ارزیابی اثرات ناشی از مصرف این قلیان در 10 استان کشور است؛ اما آنچه در کافی‌شاپ‌های سطح کلانشهرهایی نظیر تهران دیده می‌شود، استفاده آزادانه از این قلیان و بدون اطلاع از خطرات و عوارض آن است.

انتهای پیام/